Voor een (gevoelsmatig) veilig onderwijsklimaat is het noodzakelijk dat er regelmaat, structuur en discipline aanwezig is in de klas. Kinderen gaan wennen aan een leerkracht en raken met hem of haar vertrouwd. Door dat vertrouwen raken zij intrinsiek gemotiveerd zich in te zetten tijdens de lessen en is er een grote kans dat zij emotionele problemen delen zodat er op tijd een oplossing gevonden kan worden.
U kunt zich voorstellen dat als een kind steeds geconfronteerd wordt met meerdere leerkrachten, zijn betrokkenheid bij de school en een specifieke leerkracht veel minder is.
Wat een onzin!
Het is afhankelijk hoe de deeltijder functioneert en in welke mate hij of zij betrokken is bij het gehele gebeuren.
Andersom geldt dat ook: de band die de leraar opbouwt met de klas is veel minder als hij slechts 1 of 2 dagen voor de klas staat dan wanneer hij dat voltijds doet.
Waar is deze onzin op gebaseerd??????
Mijn ervaring is, dat het heel goed mogelijk is om een band op te bouwen in 1 a 2 dagen.
We kennen de gevolgen, maar banen opsplitsen in deeltijd is voornamelijk een geldkwestie.
Voornamelijk? Wat zijn de andere redenen?
Soms de te lage salarissen?
Kinderen van de nieuwe generatie groeien niet meer op in een klimaat van regelmaat en structuur, maar in een klimaat van snelle veranderingen. Op den duur levert dat korte spanningsbogen op. Lang concentreren op hetzelfde gaan kinderen snel saai vinden. Het moet sneller en er moeten steeds meer veranderingen optreden om het nog interessant te maken. Zonder intrinsieke motivatie zijn ze moeilijker te motiveren. School moet steeds vaker leuk zijn willen ze nog aan de slag gaan. Terwijl we juist het meest leren van zaken die niet zo leuk zijn, dus feitelijk leren ze minder.
War heft dit te maken met deeltijders???
2 Mensen voor de klas, kan ook zeer aantrekkelijk zijn. Verschillende persoonlijkheden. Leerkrachten kunnenelkar ook positief aanvullen.