Wat een baan

JJ

16-02-2006 23:10

Om maar met de deur in huis te vallen:
In 2000 ben ik op mijn 44ste aan de PABO begonnen en vier jaar later heb ik mijn akte behaald. Eerst heb ik zo links en rechts wat vervangen en in december kreeg ik een vaste baan op een van de scholen waar ik het vorig schooljaar langdurig heb vervangen. Aanvankelijk was ik erg blij en enthousiast maar al snel bleek ik niet opgewassen tegen de enorme werkdruk. Ik was voorheen werkzaam bij de belastingdienst waar echt wel hard gewerkt wordt, maar dan wel binnen de uren waarvoor je betaald wordt. 16 uur (ik was deeltijder) zijn daar ook 16 uur en geen minuut meer. Hoe anders is dat in het onderwijs: ik was aangenomen voor tweeeneenhalve dag per week (ruwweg 25 uur als je het omrekent met vakanties e.d.) maar ik heb de afgelopen drie maanden zeker 35 uur per week gemaakt. Drie weken geleden heb ik mijn ontslag genomen omdat ik de werkdruk in combinatie met mijn werk als huisman niet aankon. Mijn drie kinderen, waarvan er twee in de puberteit zitten, hebben mij keihard nodig als steun en toeverlaat en minstens drie dagen per week (vier als er weer eens een vergadering of workshop was waarbij mijn aanwezigheid was gewenst) vonden ze de sleutel op de voor hen bekende plaats. Een onaanvaardbare situatie! Ik begin na de voorjaarsvakantie weer bij de belastingdienst, een hele opluchting. Desondanks moet ik zeggen dat ik geen moment spijt heb gehad van mijn uitstap in het onderwijs. Ik heb niet, zoals veel mensen in mijn omgeving verzuchten, het gevoel dat de vier jaar PABO “voor niets” is geweest. In tegendeel: ik heb in de afgelopen zes jaar erg veel geleerd en heel veel mooie momenten beleefd en geweldige mensen ontmoet; ik vind het leraarschap geweldig. Het is echter alles eromheen wat me de das om heeft gedaan en me heeft doen beslissen om te stoppen. Er wordt wel ontzettend veel van een leraar verlangd en die leraren doen het ook allemaal maar. Er wordt (bijna) nooit gezegd: Ho, tot hier en niet verder! Een collega van me die groep 8 doet en 35 jaar jaar ervaring heeft, vertrouwde mij afgelopen week toe dat hij per week zo'n 60 uur maakt. En dan te bedenken dat je als HBO-er schaal 9 betaald krijgt en dat een HBO-er bij de belastingdienst schaal 11 vangt! (het gaat hier om de oude salarisschalen zoals die een jaar of vier nog werden gehanteerd door de overheid).
Met gemengde gevoelens ga ik nu terug naar de belastingdienst: enerzijds geef ik een prachtige baan op en anderzijds ben ik blij dat ik niet meer elke avond en weekend met mijn werk bezig ben en mijn gezin weer de aandacht kan geven die het nodig heeft en verdient.
Voor degenen die werkzaam zijn en blijven in het onderwijs: chapeau!
Wellicht kun je als lezer van dit berichtje niets met dit alles maar ik moest dit even van me af schrijven, mijn ei ben ik kwijt nu. Reacties zijn natuurlijk van harte welkom.
Groet
Hans
Zwannie

18-02-2006 02:20

Een brief met deze strekking heb ik kortgeleden naar het schoolbestuur gestuurd. De werkdruk wordt steeds groter. De salarissen zijn mager en fulltime werken betekent inderdaad dat er nauwelijks tijd is voor een sociaal- en/of gezinsleven.
Het valt me op dat veel mensen zelfs geen zin of energie meer hebben om hiertegen in het geweer te komen. Mannen worden overigens steeds schaarser in het onderwijs. Veel vrouwen werken parttime.
De werkdruk leidt bij sommigen tot overdreven perfectionisme (om alles te kunnen blijven bijbenen) of tot onverschilligheid (als dat niet meer lukt). In beide situaties worden de kinderen de dupe. Bij onverschilligheid van het personeel daalt de kwaliteit van onderwijs, maar ook als hun juf of meester moet worden vervangen als gevolg van burnout. In de overgangsfase gaat dat ten koste van de kwaliteit. Het duurt even voordat de trein weer op de rails staat.
jk

18-02-2006 17:23

Een parttime baan en dan de werkdruk niet aankunnen?
Femke Halsema, moeder van een tweeling werkzaam in de politiek, ook niet bepaald een baan van 9 tot 5.
Lousewies v. der Laan pas moeder en werkzaam in de politiek ook niet van 9 tot 5 en zo zijn er nog veel meer die minder bekend zijn.
Zijn zij dan zo sterk en jij zo zwak?
Nu je weer bij de belastingdienst gaat werken hoop ik dat je mijn belastingaangifte moet verwerken dan duurt het nog wel even eer ik mijn aanslag krijg.
ZZ

18-02-2006 17:38

Ja, waarom denk je dat dat ÃƒÂ¼berhaupt altijd zo lang duurt?
Werkdruk en ambtenaren dat gaat volgens mij sowieso niet samen.
JJ

18-02-2006 19:15

Ik vind de laatste twee reacties wel een beetje kort door de bocht en geven er blijk van dat er nog steeds mensen zijn die hartelijk kunnen lachen om mopjes over (belasting)ambtenaren. Doet me denken aan de 70 er jaren ten heel Nederland in een deuk lag om Belgenmopjes.
Zwannie

18-02-2006 19:47

“Zijn zij dan zo sterk en jij zo zwak?”
Werk je zelf in het onderwijs? Deze vergelijking vind ik nergens op slaan.
JJ

18-02-2006 20:02

Bedankt voor de support Zwannie. Er zijn mensen die niet altijd even goed nadenken voor ze iets zeggen of schrijven. Ik ervaar de opmerkingen als behoorlijk kwetstend want de hele situatie rond mijn ontslag e.d. heeft bij mij nogal wat teweeg gebracht. Misschien hebben Femke Halsema en Loesewies van der Laan wel een oppas voor hun kinderen en zijn hun wederhelften wel beschikbaar voor het gezin. Mijn vrouw heeft een fulltime baan en heeft werkdagen van vaak 12 uur. Het is te hopen dat degene die gereageerd heeft niet in het onderwijs werkt want als hij/zij ook zo ‘empatisch’ is tegenover de kinderen in de klas…..
Rob

19-02-2006 11:05

Een goed besluit JJ. Ik heb onlangs al omstandig betoogt, dat het geven van onderwijs het leven van veel mensen verzuurt. Niet aan beginnen dus. De gedachte, dat er momenteel vele duizenden, enthousiaste jongeren een lerarenopleiding volgen, niet wetend dat ze na hun studie binnen enkele jaren geheel ontmoedigd het schoolgebouw weer zullen verlaten, of erger nog, zullen eindigen als mensen die hun sociaal-maatschappelijke frustraties met de jaren afwentelen op hun omgeving, is iets dat me heel somber maakt. In de afgelopen weken bezocht ik, met mijn zoon van 12 na enkele jaren afwezigheid weer een aantal scholen. Het was uitermate deprimerend te zien (en vooral zo goed te herkennen) hoezeer de hulpeloosheid en deceptie bij het merendeel der lesgevenden van het gezicht afdroop. Als ex-leraar Nederlands speelde voortdurend de eerste regel van Simon Vestdijks ‘Terug tot Ina Damman’ door mijn hoofd, waarin de hoofdfiguur Anton Wachter, terugdenkend aan zijn school, denkt: ‘Het had niet eens portiek, zo plat was het.’
Rob

19-02-2006 11:07

Betoogt met natuurlijk met een D, voordat er straks weer ‘docenten’ zijn die over deze spelfout vallen.
jk

19-02-2006 16:14

Ik word er elke keer weer zo moedeloos van als je een leerkracht hoort, de werkdruk is te hoog, het salaris is te laag, ze hebben helemaal niet zo veel vakantie, ze moeten zoveel werk nakijken, ze hebben zoveel vergaderingen en zo kan ik nog wel even door gaan met de klaagzang.
Ga eens een jaartje in het bedrijfsleven werken dan kom je er wel van terug.
Om de 6 tot 7 weken minimaal een week vakantie, een salaris dat omgerekend naar het aantal werkuren helemaal niet onderdoet voor een baan in het bedrijfsleven en de werkdruk kijk eens naar de leerlingen, zij zijn de gene met werkdruk.
Als jullie weer eens een weekje thuis zijn geweest, ziek, zwak of misselijk dan wordt er van de leerlingen verwacht dat zij dit even inhalen de les erna.
Als zij een halfjaar geen les hebben gehad omdat er weer eens een leerkracht een halfjaar thuis heeft gezeten omdat hij/zij opgebrand was dan wordt er tijdens het examen van de leerlingen verwacht dat zij toch de stof beheersen.
Als je vind dat je zo'n hoge werkdruk, zo'n slecht salaris en zo'n hondenbaan hebt stop er dan mee of doe er wat aan, maar hou op met dat eeuwige gejammer, zet je schouders er onder en doe er iets aan!

Wat een baan

JJ

Zwannie

jk

ZZ

JJ

Zwannie

JJ

Rob

Rob

jk