De ene mens is natuurlijk de andere niet, maar ik heb 12 jaar in het voortgezet onderwijs rondgesnuffeld als tweede- en eerstegraads docent Nederlands om er vervolgens voorgoed de brui aan te geven.
Het beroep van leraar heeft volstrekt geen aanzien meer: de arbeidsvoorwaarden en het perspectief laten zeer te wensen over; de sociaal-maatschappelijke druk is van ongekend grote omvang; de werkdruk enorm. Het niveau van docenten en leerlingen vertoont daarbij al vele jaren een dalende trend. Daarnaast zul je vooral moeten wennen aan het gegeven, dat het in het onderwijs wemelt van uitgebluste docenten, mensen die de kantjes eraf lopen en met wie er dientengevolge nauwelijks samenwerking mogelijk is. Ook is het voor velen niet te verteren, dat veelal disfunctionerende docenten, al dan niet na een bijscholingscursus, de functie weten te verweven van afdelingsleider, coördinator en al wat dies meer zij. Bedenk ook, dat deze mensen door het uitoefenen van een dergelijke functie vele malen meer zullen gaan verdienen dan jij en dit werk vaak op even belabberde wijze uitvoeren dan de lesgevende taak.
Over de vele onderwijshervormingen, de zinloze nascholingscursussen, het eindeloze gekanker van velen op de machteloosheid van het systeem dat onderwijs heet, de tweedracht die er vaak tussen vakcolleg's is; de ‘downgrading’ van het vak, door goedkoper, niet/slecht/te laag opgeleid personeel te verkiezen boven vakleerkrachten; beter betaalde leerkrachten, die lui achteroverzittend de tijd uitzitten etc. etc. etc, heb ik het dan nog niet eens gehad.
Ook ik ben er indertijd voor gewaarschuwd, geloofde niet aan dergelijke generalisaties. Maar na een jaar zeven acht, moest ik tot de conclusie komen dat het bittere waarheid was. Natuurlijk is er overal wel iets, maar neem van mij aan, dat er nergens zoveel -brede- narigheid heerst dan in het onderwijs.