Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Zwannie
Wat vreselijk dat het niemand was opgevallen dat het kind werd vermist!
Ja, dat krijg je als de badmeester deze leerlingen niet als de zijne beschouwt en als de leerkracht de kinderen niet als de zijne beschouwt maar die van de ouders.
Het verloop van het justitieel onderzoek en het verweer van scholen in het algmeen hierop, vond ik zo mogelijk nog schokkender. Er bleek overduidelijk uit dat de heersende onderwijsmening was dat men geen enkele verantwoordelijkheid had.
En daar geef je je kind dan aan mee. Niet eens vrijwillig trouwens.
Gelukkig heeft de rechter dit misverstand uit de wereld geholpen. Maar ik vraag me wel af of alle leerkrachten en scholen dat weten en het ook zo naleven.
Maar wie is er verantwoordelijk als een kind tijdens de schooltijden op weg naar een dependance of sportveld een ongeluk krijgt? Of tijdens schoolactiviteiten zoals een sportdag, kamp, excursies enz. Wij fietsen bijvoorbeeld mee, maar zelfs als een personeelslid van de school voor- én achteraan fietst, zien de leerlingen nog kans genoeg om gevaarlijke capriolen uit te halen. Je kunt niet alles vóór zijn. Ongelukken zitten in een klein hoekje. En zijn er op dit gebied verschillen in verantwoordlijkheden die basis- en voortgezet onderwijs hebben?
Je moet onderscheid maken tussen verantwoordelijkheid, aansprakelijkheid en schuld.
Dat kunnen drie verschillende dingen zijn.
De school is verantwoordelijk, op zijn minst gedurende de schooltijden, maar risicoverzekeringen van scholen dekken vaak ook tot een uur voor en een uur na de schooltijden.
Als die verantwoordelijkheid onvoldoende serieus wordt genomen, dan ontstaat er ook aansprakelijkheid en schuld. Wat voldoende is, is tamelijk rekbaar. In principe is zo'n fietstochtje met iemand ervoor en iemand erachter voldoende, want iedereen doet dat zo. Maar als jij met die groep al een paar keer in een gevaarlijke situatie bent geweest en je hebt dat niet aangekaart, of de procedure niet aangepast, dan kom je in de problemen als er werkelijk leed van komt.
Je moet doen wat je kunt. Constateren dat op die manier fietsen te gevaarlijk is (met deze groep) en dus besluiten dat niet meer (zo) te doen, hoort daar bij. Het constateren maar er niks aan doen, is verwijtbaar.
“Ja, dat krijg je als de badmeester deze leerlingen niet als de zijne beschouwt en als de leerkracht de kinderen niet als de zijne beschouwt maar die van de ouders.”
Nou, zo zwart wit is het mij niet opgevallen in de tijd dta ik als ouder mee ging met schoolzwemmen (zelfde zwembad, vermoedelijk dezelfde badjuffen als bij dat ongeluk). Ik verbaasde me er eerder over hoe snel ze alle kinderen van naam kenden terwijl ze dag in dag uit nieuwe kinderen voor hun neus krijgen.
Verantwoordelijkheid, aansprakelijkheid en schuld.
Het komt mij voor dat om aansprakelijkheid te voorkomen, bepaalde maatregelen en formulieren worden ingezet,met als argument dat je anders niet verzekerd bent of aansprakelijk gesteld kunt worden.
Schuld is een veel menselijker begrip. De een voelt zich snel schuldig, de ander heeft altijd een smoesje klaar.,ook als het gaat om de veiligheid van jonge kinderen.
Een ongeluk is bijna altijd stom en gaat gepaard met “had ik maar”.Na een ongeluk moet je oppassen dat je niet aansprakelijk gesteld wordt en daarom vullen we allemaal braaf de zwembadformulieren in.Helen
